حضرت امام دربارۀ زنان دید وسیعی داشتند که برگرفته از سنت معصومان و دستورات قرآن بود. ایشان می خواستند بر اساس سنت پیغمبر(ص) به زن ، شکل اصیلی بدهند. به این صورت که زن در عین حال که به عنوان همسر و مادر عامل اصلی خانواده است ، از دیگر توانایی هایش نیز در جامعه استفاده شود. حضرت امام می خواستند با این حرکت ، مرحله به مرحله زن را از تحجر و بی بندوباری بیرون بکشند و به جایگاه زن مسلمان و مؤمن برسانند. حضرت امام معتقد بودند که نقش اول در مناسبات اجتماعی و حرکت های سیاسی و فرهنگی با زن است. این زن است که انسان های شایسته تربیت می کند. این زن است که افرادی را که در خط جبهه و جهاد قرار می گیرند، تربیت می کند، این زن است که با حضور خودش در اجتماعات و حرکت های سیاسی و فرهنگی و اجتماعی ، کاربری این حرکت ها را چندین برابر خواهد کرد. بعضی از آقایان از تهران و قم برای حضرت امام در نجف پیام داده بودند که ممکن است خانم هایی که در راهپیمایی ها و تظاهرات شرکت می کنند، دستگیر، هتک حرمت و شکنجه شوند و از این رو از امام خواستند که مثلاً بفرمایید خانم ها در راهپیمایی ها شرکت نکنند. اگر نظر شما به آنها برسد قطعاً اطاعت می کنند. امام به شدت برآشفته و عصبانی شدند و معتقد بودند که مبارزه و حرکت سیاسی و اسلامی بدون حضور خانم ها قطعا ناقص است و به ثمر نمی نشیند. خانم ها دوش به دوش مردان و در کنار آقایان در تمام مراحل، شرکت داشته باشند و هیچ کسی حق ندارد که تفوهی نسبت به مسألۀجدا کردن خانم ها از حرکت های سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی داشته باشد.

برگرفته از کتاب پای به پای آفتاب