یک روز شهر دست دشمن افتاد وروز دیگر آزاد شد

پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند

اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند.

“شهید آوینی“

مسجد جامع خرمشهر دروازه حقیقت است. ولب از لب نمی گشاید.

کدام ماندگار تر است؟ این کوچه هایی که در خاطرت خود داغ جنگ بر پیشانی دارند ویا آنچه که در تنگنای این کوچه های خرمشهر و در دل آن خانه ها گذشته است؟

از سال 1361 و آزادی خرمشهر سالهاست که میگذرد و محمد جهان آرا، تقی محسنی فر،پرویز عرب، احمد شوش، بهروز مرادی، علی هاشمیان ودیگران دیگر نیستند روحشان شاد و یادشان گرامی

و اما سوال من این است از آن روزها چه چیز باقی مانده است؟ و تو اکنون از آن روزها چه داری؟

براستی که آن روزها مانده اند و باد، زمان وغفلت مارا با خود برده است.

حقیقیت همین است. . .