در اولین روزهای جنگ که بکار گیری تسلیحات سبک برای ما یک فناوری محسوب می شد و همه به دنبال سلاح های سبکی مثل آر. پی. جی و کلاش بودند ، حسن به همراه شهید شفیع زاده در آبادان دنبال خمپاره بود . وقتی در سال 60 ،ما به واسطه توپهای غنیمتی که از عراق گرفتیم ، به اوج امکانات در آن روزها رسیدیم ، دیگر حسن ، خمپاره را کنار گذاشت و رفت به دنبال تاسیس توپخانه ….

شب و روزش شده بود سر و سامان دادن به اوضاع توپخانه ،تربیت نیروی متخصص، تعمیر و تجهیز توپخانه و…. می گفت :« قلبم درد میآد ولی فقیه ما ، دستش جلوی صدام خالی باشه . ما بایددستش را پر کنیم … تا اینکه در سال 63 ، موضوع موشکی مطرح شد و از همان سال تاآخر روز حیاتش هیچ کار دیگری جز کار موشکی نکرد….»

           { روایتی از سردار حاجی زاده فرمانده هوا فضای سپاه از شهید حسن تهرانی مقدم ، فارس،90/09/29، یادگاران ،ص20}

در یکی از دیدارها ی فرماندهان با حضرت امام (ره) در دوران دفاع مقدس ، شهید مجید بقایی که در ردیف اول روبه روی صندلی امام نشسته بود ، قبل از آمدن امام قران جیبی کوچکی در آورد ه بود ومی خواند . با آمدن امام ، قران را روی زمین گذاشت و کاغذ از جیب درآورد تا حرفها را بنویسد . دو سه جمله ای که از آغاز صحبت ها گذشت ،نگاه امام برای چند ثانیه ای به نقطه ای خیره ماند . بعد صحبت را قطع کرد و خم شد و قرآن را از جلوی شهید بقایی بر داشت و بوسید و تا آخر صحبت ها همان طور توی دستش نگه داشت . بعد از پایان صحبت ها پرسید : « این قرآن رو کی آورده بود ؟ » شهید بقای گفت : « اوردم که امضا بفرمایید . » امام بعد از امضا گفت : « مواظب باش پسرم إ جای قرآن روی زمین نیست إ»

[ روایتی از سردار « محمد جعفر اسدی» فرماند لشکر 33المهدی (عج) ]