ضحاک ابن عبدالله مشرقی* گفت: وقتی سپاه عمر سعد اسب های ما را پی می بریدند،

من اسب خود را در یکی از خیمه های اصحاب پنهان کرده بودم

و پیاده جنگ می کردم و پیش روی حسین دو مرد را بکشتم و دست یکی را بینداختم

و چند بار حسین با من گفت:

” خدای دست تو را مبُراد و از اهل بیت پیغمبر ، تو را جزای نیکو دهاد.”

چون دیدم اصحاب حسین همه کشته شدند و لشکر یک سره به اهل او روی آوردند

و هیچ کس نماند مگر سوید ابن عمرو خثعمی و بشر ابن عمرو حضرمی

گفتم: ” یابن رسول الله ! یاد داری آن پیمان که با تو کردم و گفتم تا مقاتلی باشدمن هم از تو دفاع می کنم و چون هواداری نبینم مرا دستوری دهی که بازگردم، گفتی چنین باشد؟”

حسین گفت: راست گفتی اما چگونه خواهی رست از دست این مردم؟

اگر توانی ، تو را آزاد کردم

چون مرا رخصت داد، اسب را از خیمه بیرون آوردم و برنشستم .

به میان لشکر زدم؛ راه گریز برای من باز شد تا از صفوف بیرون شدم…

کتاب آه ، ترجمه نفس الهموم شیخ عباس قمی، ص 357

*ضحاک ابن عبدالله مشرقی از محدثین و گزارشگران واقعه کربلا بوده است.