زن و مرد مسلمان همواره در زندگي مشترك خود مي كوشند تا با معاشرت نيكو و خوشرويي و خوشگويي و مصالحه و مدارا رفتار كرده، ناملايماتو سختيهاي خانواده را تحمل كنند. نوع گفتار و رفتار در روابط زناشويي بايدطوري باشد كه طرف مقابل را جذب و بذر محبت را در دل او شكوفا كند.

 چهره در هم كشيدن، ترشرويي كردن و پيوسته دم از مشكلات و رنجهاي خانوادگي زدن، شيوه زنان و شوهران مسلمان نيست.

 آنان در معاشرت خود گشاده رو، متبسم، صبور و مقاوم هستند.

 قرآن در دستورات ويژه اي كه به مردان مسلمان مي دهد، معاشرت نيكو و پرهيز ازسخت گيري را در ارتباط با همسرانشان يادآور شده و با عبارات "وَلا تَعْضُلُوهُنَّ… وَعاشِرُوهُنَّ بِالْمَعرُوفِ” بر رعايت حقوق آنان تأكيد كرده است.

علي عليه السلام در باره صفات زيباي مؤمن مي فرمايد:

 "بِشْرُهُ في وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ في قَلْبِهِ؛ [مؤمن ] چهره گشاده و خوشروست و غم و ناراحتيهايش را در دل دارد.”

 پيداست كه يكي از مصداقهاي بارز اين ويژگي در نوع برخورد زن و شوهر با يكديگر بروز مي كند.