خانه ای برای زندگی

یکی از نیازمندیهای انسان،مکان است.بشر به خانه ای نیاز دارد تا در آن آرام گیرد.در ادبیات عرب به خانه «مسکن»گفته می شود که به معنای محل سکون و آرامش است.امام صادق علیه السلام یکی از عوامل آسایش انسان را در دنیا،برخورداری از خانه ای وسیع است.پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیز ازآن به عنوان نعمت دنیا یاد کرده است.

امام کاظم علیه السلام یکی از لذتهای زندگی دینا را خانه وسیع برشمرده اند.

منزل کوچک نمی تواند آسایش انسان را تأمین کند.یعنی فضای خانه باید کافی باشد.البته این امر اندازه ای دارد.مردا داشتن کاخ یا قصر نیست،خانه های اشرافی و قصرگونه نیز به نوعی مایۀ سلب آسایش و آرامش است.خانه ای که در حد نیاز خانواده باشد،مورد نظر است که با توجه به نیازهای واقعی متفاوت است.پس کارکرد خانه مشخص شد.اما گاهی خانه از این کارکرد خارج می گردد.

در سوره 129 شعرا می خوانیم:اَتَبنونَ بِکُلِّ ریعٍ آیهً تَعبثونَ وَ تَتَّخِذونَ مَصانِعَ لَعَلَّکُم تَخلُدون.

آنان خانه ای بسیار محکم برای فخرفروشی می ساختند و امید داشتند که در آنها جاودان بمانند.

پیامبر هم در مورد این افراد می فرمایند:بنا می کنند آنچه را ساکن نمی شوند و جمع می کنند آنچه را نمی خورند.(کافی ،ج2،ص48)

در جای دیگر می فرمایند:هرگاه خداوند متعال بخواهد کسی را خوار گرداند،مال او را در ساختمان سازی مصرف می کند.(مستدرک الوسائل،ج3،ص355)

پس یکی از عذابهای انسان ساختن خانه هایی است که انسان از آن استفاده صحیح نمی کند و در قیامت هم وبال گردن اوست.(کنزالعمال،ج15،ص406)

در فرهنگ دین ما،همان گونه که نسبت به داشتن خانه وسیع تشویق شده،از ساختن خانه های پیش از نیاز به شدت نهی شده است.امروز دائمی نبودن خانه ها از عوامل آسیب های روانی است و موجب افزایش تنیدگی ها و کاهش آسایش زندگی ها می گردد.در این مورد امام صادق(ع)می فرمایند:از تلخی زندگی،انتقال از خانه ای به خانه دیگر است.(وسائل الشیعه/ج17،ص438)

بنا براین برخورداری از خانه ای ثابت که دست کم مدت زیادی تغییر نکند و رشته های ارتباط با همسایه و اطراف را نگسلد،از عوامل آسایش در زندگی است