عزیز…

نه باغم که بضاعتم شاخه های گل سرخ باشد و نه گل

نه رودم که تشنگی دشت های جنوب را چشیده باشم در تابستان

و نه پروانه که شاخه به شاخه … دشت به دشت … دامن به دامن

عطر پیرهنت را بوییده باشم …

به شادی این لحظه سوگند که لبریز از هوای آمدن تو است :

بضاعتم

اشک های گرمی ست که به شوق دیدار تو سال ها دویده اند

و این چند شاخه گل صلوات که بر لبانم شکفته اند …

عزیز …

چون نای نیستان های عاشق از آوای آمدنت می تپم

تا در خشکسالی این سال های بی بهار کنار تو به نماز عشق باستم

و از آبی نگاهت جان تشنه ام را

سیراب کنم…